Nieuwe soort

Vorig jaar las ik in Handelingen 11 hoe in Antiochië de eerste niet-Joodse gemeente van Christus ontstond. De gelovigen in Jeruzalem en Judea hadden door hun ervaringen met gelovige Romeinen al begrepen dat ‘God dus ook niet-Joden de kans geeft om tot inkeer te komen en het nieuwe leven te ontvangen’. Maar een hele gemeente!

De Heer zorgt er eerst voor dat niet-Joden in Antiochië in Hem gingen geloven. De Judeeërs horen ervan en sturen Barnabas om poolshoogte te nemen. Hij ‘zag wat God in zijn goedgunstigheid had bewerkt’ en wordt daar heel blij van. Hij gaat aan het werk onder de nieuwe gelovigen. Een flink aantal verbindt zich met Jezus. Er groeit een gemeente. Op dat moment komt Barnabas op het idee om Saulus erbij te betrekken. Samen werken ze een jaar lang aan de onderlinge band van de gelovigen en de verdieping van hun geloof.

Het resultaat valt de Antiochiërs op. Dit type mensen kennen ze niet. Het zijn geen Joden, al doen ze dingen die aan Joden doen denken. Het zijn geen echte Grieken, al doen ze dingen die alle Grieken doen. Voor deze nieuwe mensensoort bedenken ze de naam ‘christenen’.

Barnabas en Saulus werken op onontgonnen terrein. De Grieks-Romeinse stedelijke samenleving was opgedeeld in groepen die elkaar mijden. Hoe organiseer je dat mensen uit verschillende sociale klassen en van diverse etnische komaf met elkaar een gemeenschap gaan vormen? En dan ook nog heren en slaven, mannen en vrouwen! Voor Saulus een ideale praktijkstage voordat hij de wereld in werd gestuurd als Jezus’ afgezant naar de volken. Hij zou vaker gemeenten stichten waar hooguit enkele Joden en een zeer diverse meerderheid van niet-Joden met Christus samenleven.

Een niet-Joodse gemeente – hoe nieuw! En dat Jeruzalem met Antiochië bleef optrekken – een mirakel! Bijna tweeduizend jaar later zit ik verbaasd te staren boven Lucas’ verslag.

Denk je in dat de Heer ervoor zorgt dat in een regio waar de mensen leven als elkaars gelijken, een aantal mensen in Hem gaat geloven. Denk je in dat zij zich formeren tot gemeente, volgens de regionale cultuur met mannen en vrouwen op alle posten. En die gemeente klopt aan bij de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) in Nederland.

Hoe graag zouden dan de oudsten van Berkel en Rodenrijs, Dalfsen, Bunschoten-Spakenburg en Uithuizermeeden komen kijken om zich te verbazen over de dingen die God in zijn goedgunstigheid bewerkt…

 

[Pro Ministerio 42,1 (feb 2013) blz. 10]